Ellens verhaal: verwachtingen van het moederschap

Wat je had verwacht van het moederschap kan soms heel anders zijn dan wat je in de praktijk ervaart. Lees het verhaal van Ellen over haar verwachtingen van het moederschap en hoe ze om hulp vroeg op het moment dat ze het nodig had.

“Ik ruim het huis op, drink koffie met mijn vriendinnen, maak elke dag een lange wandeling, heb het eten klaar als mijn man thuiskomt en ik geniet van mijn baby en maak veel fijne herinneringen”. Dit was mijn idealistische kijk op mijn zwangerschapsverlof.

Ik ben niet bang om toe te geven dat ik geen idee had wat me te wachten stond. Mijn ideeën en idealen met betrekking tot het moederschap, waren een combinatie van een Hollywood-film, herinneringen aan mijn eigen jeugd en fragmenten van een oppas en een tante zijn. Het kostte me 15 maanden om te beseffen dat ik een schaduw was van mijn vroegere zelf.

Ik zal nooit vergeten dat ik tegen mijn moeder zei: “Ik weet niet of ik er ooit nog een kan krijgen, ik wil er een, maar ik weet niet of ik dit allemaal nog een keer kan doen.” Ze zei: “Ik voelde precies hetzelfde nadat ik je broer gekregen had.” Mijn moeder, slechts een van de maatstaven waarmee ik mezelf had vergeleken, voelde precies hetzelfde als ik op dat moment? Hoe kon het dat ik dat niet wist?!

Ik zal ook het volgende nooit vergeten: Kort na deze openbaring, terwijl ik de slaapkamer opruimde en mijn man zich aankleedde, vond ik eindelijk de moed om te zeggen:

Ik voel me niet goed, ik voel me constant overweldigd en overbelast en ik kan niet met dingen omgaan.

Ik keek hem niet in de ogen, ik bouwde het gesprek niet op, het was alsof ik een snelkookpan was en eindelijk de stoom eruit liet. Hij moedigde me aan om hulp te krijgen en bood me veel opties. Ik was traag in het zetten van verdere stappen.

Hulp krijgen

Toen ik bij mijn huisarts was voor klachten die mijn zoon had stond ik met mijn hand op de deurklink, klaar om weg te gaan. Ik pauzeerde even en vroeg of ze het nummer van een therapeut had. Ze vroeg: “Waarom?” Ik mompelde dat er veel gaande was in mijn leven, ik zou graag met iemand willen praten. De tranen sprongen in mijn ogen en ik kon haar niet aankijken. Gelukkig gaf ze me een nummer op een briefje. Ik heb het briefje 3 weken bij me gehad voordat ik belde. De volgende keer dat ik mijn huisarts zag, in een een-op-een afspraak, stelde ze me nog veel meer vragen. Ik was dankbaar dat ze de situatie op die dag had ingeschat en me het nummer gaf. Ik was niet klaar om alles op dat moment te vertellen en uit te leggen.

Ik heb een afspraak gehad met een therapeut. Ik huilde. Ongeveer 45 minuten lang huilde ik. Ik praatte door het snikken heen en probeerde mijn gedachten een beetje op een rij te krijgen. Ze gaf me een paar oefeningen om mezelf te kunnen uiten en om om te kunnen gaan met mijn gedachten. Al na 3 afspraken voelde ik me een ander persoon. Nu nog steeds!

Toen het kwartje eenmaal viel dat een baby voor alles op mij vertrouwde, drukte deze verantwoordelijkheid permanent op mijn schouders. Gedachten als “Wat als?” sprongen door mijn hoofd. Alles wat maar mis kon gaan, kwam op in mijn gedachten. Het was een chaotische brei van heel hard huilen, rampspoed en constante herhaling dat ik faalde in wat ik deed.

Ik had iemand nodig die me vertelde wat ik aan het doen was. Iemand die feedback gaf op wat ik goed deed, maar ook wat ik verkeerd deed en me dan zou vertellen hoe ik het beter zou kunnen doen. Haha, kun je merken dat ik werk als project manager? Mijn nieuwe project had alleen geen meetbare resultaten. Het duurde bijna 1,5 jaar voordat ik gewend was aan het moederschap. Dat is veel langer dan ik ooit had verwacht! Pas toen ik verwachtingen losliet begon ik weer een beetje mezelf te worden. Ik realiseerde me dat ik aan niemand verantwoording hoefde af te leggen. Het welzijn van mijn kind was aan mij en mijn partner. Aan niemand anders. Alles wat anderen zeiden was hun mening. Ik mocht zelf beslissen wat ik daarmee zou doen of niet.

Uiteindelijk was de zorg voor mijn kind mijn verantwoordelijkheid. Ik kon kiezen naar wie ik wilde luisteren. Dit kind vertegenwoordigt het leven dat ik heb gecreëerd en het is mijn plicht om hem goed op te voeden. Ik weet niet zeker waarom het zo lang heeft geduurd voordat ik me dit realiseerde. Misschien is het iets dat je pas echt leert naarmate de tijd vordert. Misschien is het iets dat sommigen gewoon weten, en anderen niet.

Wat ik nu anders had gedaan

“Als” ik de tijd zou kunnen terugdraaien en het allemaal opnieuw zou kunnen doen, dan weet ik niet zeker of mijn resultaten anders zouden zijn. Ik hoop dat ik veel vriendelijker voor mezelf zou zijn geweest.

“Als” ik iets zou kunnen veranderen voor aanstaande en nieuwe moeders, zou het zijn hen te ondersteunen. Moeders moeten kunnen praten. Moeders hebben andere moeders om zich heen nodig en ze hebben hulp nodig om 3 uur ‘s nachts en iemand om de huilende baby een keer mee te nemen terwijl ze zelf huilen.

Aanpassen aan het leven als moeder

Ik denk dat moeder worden verreweg de grootste verandering was die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Een echte uithoudingstest. Ik hoor vaak over sociale media die meer druk op moeders zetten dan ooit tevoren. Dit kan waar zijn, maar de grootste druk en verwachtingen waren mijn eigen. Ik weet niet eens waar ze vandaan kwamen, maar ik had altijd het gevoel dat het mijn doel was om moeder te worden en daarom zou het als een tweede natuur zijn voor me. Ik had geen echte invloed op het groeien van de baby in mijn baarmoeder, het gebeurde gewoon. Daarom had ik de verwachting misschien dat moeder zijn met een baby in mijn armen misschien hetzelfde zou zijn. Ik had het gevoel dat ik bovenal mezelf in de steek liet. Ik stond mezelf in de weg.

Eerlijk gezegd heb ik het grootste deel van het eerste levensjaar van mijn zoon gemist. Ik heb de foto’s, een overvloed eraan, dus ik weet dat het is gebeurd, maar ik herinner me het meeste niet echt. Ik besteedde het grootste deel van mijn energie aan het piekeren.

Ik zou graag zien dat elke moeder professionele ondersteuning krijgt, zoals therapie of gesprekken, om de gigantische verandering in je leven te verwerken. Om geholpen en ondersteund te worden tijdens de moeilijke momenten, zodat ze echt kunnen genieten van de goede momenten.

Denkend aan het verhaal van Ellen:

• Welke verwachtingen had je voordat je moeder werd?
• Is het moederschap zoals je dacht dat het zou zijn?