Moeders over incontinentie

De vrouwen die meededen aan het MAMMI-onderzoek hebben verteld over hun ervaringen met urineverlies tijdens en na de zwangerschap. Laten we eens kijken wat zij zeggen.

Acceptatie

Vrouwen vertelden hoe ze simpelweg accepteerden dat urineverlies onderdeel was van de zwangerschap. Ze gebruikten woorden die de impact van urineverlies teniet deed.

Het zijn maar een paar druppels, ik heb niet het idee dat het probleem ernstig genoeg is.

Gebrek aan begrip

Ik dacht dat incontinentie betekende dat je in je broek plaste maar ik kwam erachter dat het elke vorm van urineverlies kon zijn. Dat wist ik niet! Niemand weet dat, omdat er niet genoeg informatie beschikbaar is over dit onderwerp.

Gebeurt bij oudere mensen

Als ik het woord incontinentie hoor, nou dan denk ik vooral aan oudere mensen.

Ik denk dat ik mezelf heb aangeleerd niet te zeggen dat ik last heb van urineverlies. Misschien heb ik wel degelijk last van incontinentie, maar ik zou dat van mezelf eigenlijk niet gezegd hebben. Dat komt omdat ik denk dat het stereotype over incontinentie – alleen oudere mensen hebben daar last van – niet bij mij past. Ik ben nog niet oud!

Negatieve ondertoon

Oh God, de negatieve ondertoon is verschrikkelijk, toch? Al klinkt urine verliezen me al beter in m’n oren dan incontinent zijn.

Het woord incontinentie doet me alleen maar denken aan luiers voor volwassenen, en Tena-verband, en al dat soort dingen, dus ja. En het klinkt ook heel blijvend.

Ik gebruik die term niet omdat we altijd aan incontinentie denken als iets waar je last van krijgt als je oud bent en in een verpleeghuis woont. Maar ik weet dat ik stressincontinentie heb. Ik gebruik de term alleen niet, omdat ik me dan ouder voel en het probleem daardoor ook groter voelt.

Het klinkt gewoon heel definitief en professioneel en serieus.

Uitstellen van hulp zoeken

Ondanks dat ik een achtergrond in gezondheidszorg heb twijfel ik over het zoeken van hulp. Ik weet niet of ik mezelf wel als incontinent zie. In mijn hoofd zeg ik tegen mezelf “het is maar een klein beetje urineverlies, een paar druppeltjes, dat is niks!”. Daarom vind ik dat ik niet incontinent ben. Het is niet dat ik in mijn broek plas ofzo. Hoewel ik wel weet dat ik moet zeggen dat ik last heb van incontinentie, zou ik dat niet zeggen als het op de man af aan me gevraagd wordt. Het is een definitie-discussie, maar ook een punt van willen toegeven dat je het probleem hebt.

Al deze uitspraken van vrouwen geven aan dat er een gebrek is aan informatie over en een stigma rond urine-incontinentie. De fabel dat urineverlies na de bevalling normaal is moet de wereld uit geholpen worden.

Vrouwen accepteren urineverlies en proberen het op te lossen door het dragen van incontinentiemateriaal, vaak schoon ondergoed aan te trekken en uit te zoeken waar alle toiletten zijn als ze het huis verlaten. Sommige vrouwen stoppen zelfs met sporten of veranderen van sport of doen bepaalde oefeningen niet meer. Soms gaan vrouwen zelfs minder drinken dan eigenlijk zou moeten om minder vaak naar het toilet te hoeven.

Onze boodschap is – kijk kritisch naar wat je weet over incontinentie en krijg je klachten onder controle in plaats van dat de klachten je leven beheersen. In de volgende stap gaan we je vragen om na te denken over wat je weet over incontinentie, en willen we enkele veelvoorkomende misvattingen wegnemen.